Ślad filatelistyczny…
Pierwszy znaczek pocztowy „Penny Black” wszedł do użycia w Anglii w 1840 roku. Z czasem upowszechnił się, stał się środkiem płatniczym za usługi pocztowe. Teraz listy wysyłamy częściej korzystając z komputera, niż naklejając znaczki na kopertę i wysyłając je w świat.
Znaczki były tak popularne i powszednie, że stały się elementem techniki szpiegowskiej. Służyły na przykład do sygnalizowania różnych informacji przez służby wywiadu, czy do przemytu tajnych informacji. Julius i Ethel Rosenberg pod znaczkami pocztowymi ukrywali mikrodruki raportów dla radzieckich służb wywiadu.
Z czasem znaczki stały się wysublimowane. Niektóre serie to prawdziwe dzieła sztuki. Jednak nie o artyzmie plastyków chciałem pisać. Nie często zdarza się, by któryś z krajów chwalił się swoimi służbami specjalnymi. ZSRR w 1965 pochwaliło się Richardem Sorge, wydając 6-ścio znaczkową serię pocztową. W 1990 roku ZSRR wydała serię poświęconą bohaterom narodowym, w tym pięć znaczków z bohaterami wywiadu (ros. Разведки). To cała plejada postaci. Mamy Stanisława Waupszasowa, Rudolfa Abla, Harolda „Kima” Philby’ego, Gordona Lansdale’a lepiej znanego, jako Ко́нон Трофи́мович Моло́дый (ten tytuł otrzymał pośmiertnie) oraz Iwana Kudrię.
Znaczki może nie są moją pasją, ale książki owszem. Ostatnio wpadła mi w ręce pewna osobliwa encyklopedia. Encyklopedia księga szpiegów, jej autorami są: Norman Polmar i Thomas B. Allen. Zawiera ponad 2000 haseł i ponad 60 ilustracji i jak zapewniają autorzy, niektóre są po raz publikowane. Mimo, że z założenia jest encyklopedią, jest napisana przystępnym językiem, potrafi zainteresować ludzi nie związanych z… branżą. Znaczki pocztowe to jedno z jej haseł. Śmiało mogę ją polecić, jako lekturę nieobowiązkową, jest dobrym uzupełnienie tego, co wiemy o szeroko rozumianym bezpieczeństwie.
Źródło:
Polmar N., Allen T.B., Księga szpiegów. Encyklopedia, Wydawnictwo Magnum, Warszawa 2000
Link: mil.link/pl/slad-filatelistyczny/
Krótki link: mil.link/i/slad
